I need a new job

images

ცხოვრების ის ეტაპია, ყველაფერი თავდაყირა, რომ მიდგას.ცუდი და კარგი ერთნაირად ხდება. მგონია, რომ ორივე თავისთავად ჩადგება კალაპოტში და ყველაფერი დალაგდება, ჩემი ძალისხმევის გარეშე. მჯერა, რომ რაც მოსახდენია მოხდება, რომ ესეც გაივლის და თუ გასავლელია ყოველი შემდეგიც, რომ ყველაფერი რაც მთავრდება, მხოლოდ იმიტომ ახალი დაიწყოს და მეტად მნიშვნელოვანი, დრო მაგარი რამეა, ჩვენზე უკეთ ალაგებს ყველაფერს.

ზოგადად ოპტიმისტი ვარ, ნახევრად ცარიელ ჭიქას ნახევრად სავსე მირჩევნია. სულ ესე ხდება, ზოგჯერ 5 სამსახური ერთად მაქვს, ზოგჯერ არც ერთი (კაცების პონტშია, ან ყველა ერთად გამოჩნდდება, ან არცერთი) ამაზეც არ ვდარდობ, ჩემი წუხილი მაქსიმუმ ერთი დღე გაგრძელდეს, ფაქტი ერთია მე ყოველთვის მაქვს საკუთარი შემოსავალი, მინიმალური მაინც და საბოლოო ჯამში ვაკეთებ იმას, რაც მომწონს.

ეხლაც გავიჭედე, სამივე პროექტი ერთდროულად ღაფავს სულს, ამაზე ამბობენ უმუშევარი ვრჩებიო 🙂 თუმცა მთლად ეგრეც ვერ ვიტყვი, შემომთავაზეს ახალი, საარჩევნო პროექტში მონაწილეობა.

საინფორმაციო სააგენტოა, საკმაოდ რეიტინგული. ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო ჟურნალისტის პოზიციაა. უნდა გავაშუქო საარჩევნო ციებ ცხელება, როგორც ჩემს ქალაქში ასევე სამეგრელოს სხვადასხვა ქალაქებში. მე რომ მიყვარს ისეთი ელემენტები კი აქვს, მივლინებები და ბოდიალი, მაგრამ ჟურნალისტობა ვერა და ვერ შევიყვარე.

Dream-Job-Sign

პროფესიით ჟურნალისტი ვარ, მიმუშავია კიდეც , მაგრამ რაც შენი არაა, არაა და მორჩა. არადა, მორიდებული ტიპი არ ვარ. კარი დაკეტილი თ დამხვდა, ფანჯრიდან შესვლა არ მრცხვენია, მაგრამ ხომ უნდა გსიამოვნებდეს ეს ფანჯრიდან შეძრომის პროცესი? სწორედ ეს პროცესი ვერ შევიყვარე, არ მომწონს, როდესაც ადამიანს ის ინფორმაცია უნდა დავაფრქვევინო, რასაც მე არ ვიტყოდი და ა.შ. შესაბამისად საქმე  როდესაც არ გიყვარს და არ გსიამოვნებს, ხარისხიანადაც ვერ აკეთებ. სულ გაქცევაზე გაქვს თვალი და გამოდის ის, რაც თავისთავად გამოდის. არ მიყვარს ესე.

არეული ტიპი ვარ, არც საოფისე ფუსფსი მიტაცებს, მთელი დღე ერთიდაიგივე სახეები მბეზრდება და კომპიუტერის ეკრანი თავს მატკენს. მიყვარს მოძრაობაში ყოფნა, მივლინებები. შესანიშნავად გამომდის ტრენინგების ჩატარება, შეხვედრების ფასილიტაცია და ა.შ , პრინციპში ესაა, რასაც ვაკეთებ ხოლმე და რაც მიყვარს. ასეთ დროს სიამოვნებით ვიღლები და სამუშაო დღის ბოლოს ყავასაც სხვა გემო აქვს, არც სიგარეტის ბოლო მერგება შხამად სხვათაშორის.

ხოდა ეხლა რა ხდება, ვზივარ და ვფიქრობ, დავიკიდო ახალი შემოთავაზება, რომელიც ჩემს არაჟურნალისტურ სულს ჟურნალისტიკისკენ უბიძგებს, დავჯდე და ახალი პროექტის წერა დავიწყო, ჩემს მეგობრებთან ერთად, რომლებთანაც შესანიშნავად გამომდის, პროექტის წერაც, დაფინანსების ლოდინიც და დაფინანსებულის განხორციელებაც. თუ ვიმუშავო სამსახურში სადაც მომწონს ადამიანები, მაგრამ საქმე არა. რატომღაც ვფიქრობ, რომ ანაზღაურების გამო მუშაობა ტეხავს საკუთარ თავთან და იმ ადამიანებთანაც, ვისთანაც აპირებ საქმე აკეთო. ასე რომ ბავშვებო, ვიწყებთ ახალი პროექტის წერას.

ვინც მოითმენს ის ვერ მოიგებს ….

ბლოგს ორი მარტივი მიზეზის გამო არ ვწერ ხოლმე, ისევე როგორც ლექსს. ერთი, როცა არაფერი მაქვს სათქმელი და მეორე როცა შეყვარებული ვარ. ყოველთვის აბსურდი იყო ჩემთვის, ცალმხრივი სიყვარულის არსი და მნიშვნელობა. ვფიქრობდი, როგორ შეიძლებოდა გყვარებოდა ადამიანი, რომელსაც იცი, რომ არ უყვარხარ. ხასიათის სიმარტივე მარტო იმაში გამომყვა, რომ ყველაზე კარგად წასვლა მეხერხება, თუმცა ერთი კარგი თვისებაც მაქვს ხოლმე, წასვლამდე ვფიქრობ, უნდა წავიდე თუ არა. როცა გრძნობ, დარჩენა გინდა, მაგრამ ამით უფრო გააფუჭებ ურთიერთობას უნდა ადგე და წახვიდე. ზუსტად ვიცი თავს უფრო კარგად გრძნობ, როდესაც არ ხარ იქ სადაც არ უნდა იყო, ნუ თუ მაზოხისტი არ ხარ.
რა შემთხვევაში შეიძლება მოგინდეს წასვლა.
1. როდესაც გიყვარს, მაგრამ ხვდები (ან გეუბნება) რომ არ აინტერესებ.რა სისულელეა ასეთ შემთხვევაში სიყვარულს ესლოდო. ზღაპრები მხოლოდ წიგნებში ჰეფიენდდება. სხვა შემთხვევაში მოცემული ურთიერთობა უბრალოდ საზიზღრობაა.
2. როდესაც სხვადასხვა ღირებულებები გაქვთ. რაც არუნდა ძალიან გიყვარდეს და მოგწონდეს ადამიანი, თუ ხვდები რომა შკარად ცდებით ერთმანეთსს, ვფიქრობ აზრი არ აქვს დროის დაკარგვას. ჩვენ ხომ საკმაოდ დიდები ვართ საიმისოდ, რომ შვიცვალოდ. არც კი გვიფიქრია, რომ შეცვლა გვჭირდება. ყოველთვის კარგია, როდესაც ურთიერთობას კეთილგანწყობილი ტოვებ. ამ შემთხვევაში გულისტკენაც უფრო მარტივი გადასატანია. როცა ხედავ არ გამოა, არ გამოვა!
3. როდესაც ეუბნები, რომ გიყვარს,ის გწერს, რომ მასაც უყვარხარ. სამაგიეროდ ნამდვილი თანამედროვე სიყვარულია, არ გწერს სმს ტელეფონზე. არ გირეკავს. არ აინტერესებს, როგორ ხარ, სად ხარ და უბრალოდ ხარ თუ არა.შეხვედრაზე რომ არაფერი ვთქვათ. ახალი წლის დადგომასავითაა, ოღონდ ახალი წელი წელიწადში ერთხელაა, შეხვედრა, თვეში ერთხელ, როცა ძალიან დაღლი წუწუნით, რომ გენატრება. შენ მაინც დაჯიუტად ფიქრობ, რომ უყურადღბოა. უყვარხარ, მაგრამ უურადღებოა. ფიქრობ, რომ არაუშავს.მერე ფიქრობ, რომ უნდა ადგე და წახვიდე. აუხსნა, ოღონდ არა ის, რომ უყურადღებოა, არამედ სხვა რამე მიზეზი მოიგონო, მარტივი და ბანალური და წახვიდე. სწორედ ამდროს მოგწერს და ჩემს ფეხებს წახვალ სადმე. ალბაც ესეც დროსთან ერთადაა, ასეთ სიტუაციაში შენ თუ არ წახვალ, ის წავა,ერთ დღესაც აღარც მოგწერს და მერე მიხვდები, რომ თურმე…მერე გულს დაიმშვიდებ,რაც არის ეგ არის…
4. როცა ხვდები,რომ უყვარხარ, მაგრამ სიყვარული ავადმყოფობად ექცადა რომ დაემართე.მართლა სასწაულია, ეჭვიანი პარტნიორი , საბოლოო ჯამში დანგრეულ ოჯახს, მოშლილ ნერვულ სისტემას, შუმდგარ ადამიანს, დაკარგულ მეგობრებს და წლებს ნიშნავს. მძიმეა, მაგრამ საცა არა სჯობს გაცლა სჯობს.
არ ვიცი, როგორ უნდა მიხვდე ვინ უნდა შიყვარო, ამას არც არავის ეკითხებიან , თუ კარგად დავფიქრდებით მივხვდებით ვისთან აღარ უნდა გავაგრძელოთ ურთიერთობა.ურთიერთობა ისაა რაც არასდროს არ ტყუის. ზოგჯერ საკუთარ თავებსაც არ ვუტყდებით,მაგრამ გულის სიღრმეში ყოველთვის ვიცით სად გამოვა და სად არა. თუმცა მოთმინების შესახებ არსებობს ქართული სიბრძნე,რომელსაც თავის დამშვიდების მიზით ვიყენებთხოლმე.sdj

ჩემი ფუფუნებისთვის

 ძალიან მინდა დავწერო და იმდენი რამე მინდა დავწერო, რომ მეზარება ერთ პოსტში მოვათავსო.  ამ ბოლოს ისეთ რამეებს ვუკვირდები, რაზეც აქამდე არ ვფიქრობდი, მივხვდი, რომ ძალიან ბევრი რამ მაღიზიანებს.ისიც კი მაღიზიანებს, რომ ეს საკითხები ჩემთვის აქტუალური გახდა.

 ძალიან მინდა, შეხვედრებზე ისე ჩაიცვა, როგორც მე მინდა, მაგალითდ ძველი დაგლეჯილი ჯინსი და ეს არ გახდეს ჩემი უკულტურობის მაჩვენებელი. ბოლოსდაბოლოს და მნიშვნელობა აქვს რა მაცვია, მთავარია, რომ იქ ვარ და იმას გავაკეთებ რაც მევალება.

 ძალიან მინდა ყველამ დაიკიდოს აბორტის თემა, ისევე როგორც დემოგრაფიული პრობლემები და იმაზე, რომ სექსის დროს პრეზერვატივი არ ქონდა, თავი არ დაიცვა და ზოგადად ამ საკითხში მოუწესრიგებლები არიან, მე არ ვინერვიულო, რადგან სწორედ ამის გამო ახალ სიცოცხლის სიცოხცხლეს საფრთხე ემუქრება. 

 არ მინდა ჩემს ქვეყანაში, გეი — ტრაგედია იყოს.

მაგრად მინდა მეკიდოს, ურთიერთბები, რომლებიც არაფრის მომცემი და ფორმალურია.

ძალიან მინდა დავიკიდო, ჩემი მეზობელი, რომელიც ჩასაფრებულია, როდის , ვინ და რა მანქანით მომიყვანა სახლში. 

 არ მინდა, მაღიზიანებდეს კითხვა : არ თხოვდები? სად მუშაობ? ხელფასი რამდენი გაქვს? რა თქვენი საქმეა 🙂

არ მინდა ვიცოდე, ვინაა მარგველაშვილის ცოლი, პირადი ცხოვრების ამსახველმა კადრებმა ვინ გააღიზიანა, რომელმა მინისტრმა სად მიქარა და სუბარი მთვრალი, რომ იყო, როგორ იქცეოდა.

 არ მაინტერესებს სად შეასკდა მიშა ტრაილერს, ვის უყიდა ჩემი ფულით საჩუქრები და ვინაა მისი ნაშა.

 არ მინდა მაინტერესებდეს, ჩემი ნათესავის ცხოვრება, რომელსაც ქმარი ყოველ დღე ღალატობს და მაინც ცხელ კერძებს , როგორ ახვედრებს სახლში დაბრუნებულს.

 არ მინდა ვხედავდე, როგორ ვმრავლებიან ქაჯები ჩემს ირგვლლივ და როგორ კარგავენ სახეს ადამიანები.

 არ მინდა ჩემს მეგობარს, მეორადის ტანსაცმელი ეცვას და მატყუებდეს ბრენდიოა, მაშინ როდესაც მეც მეორადი მაცვია და ეს ნორმალური ამბავია.

 არ მინდა ვგლოვობდე წარსულს, მაშჲნ როდესაც ბევრად მაგარი მომავალი მელოდება.

 არ მინდა მაინტერესებდეს, პოლიტიკური ორომტრიალი, კრიმინალური ამბები, სოციალური სისულელეები. კომპლექსიანი ადამიანების დაყენებული სიფათები, სარკის წინ დამუღამებული მანერები, გატყლარწული საუბრები.

რამდენი რამე არ მინდა მაინტერესებდეს, რადგან ეს შეიძლება იმან მოაგვაროს ვისაც უშუალოდ ეხება და აინტერესებს ამის მოგვარება. ვიღაცამ მის თავზე იმუშავოს და ეს სხვისთვისაც კომფორტი იქნება. ხომ შეიძლება, მეპურემ პური გამოაცხოს , ყასაბი თავის საქმეს აკეთებდეს, პროკურატურამ და მსგავსმა ორგანოებმა თავისი საქმე შეასრულოს, სასამართლომ კანონიერი გადაწყვეტილება მიიღოს, მომღერალმა იმღეროს…და მეც არ დავინტერესდე ამ ყველაფრით….ასე ძნელია?

 ჯანსაღი იუმორი მინდა. ბუნებრივი ურთიერთობები. მოწესრიგებული გარემო. კომფორტული დასვენება, კულტურული მეზობლობა. ზომიერი მეგობრობა. უშუალო და კარგი ადამიანები. ჯანსაღი სამუშაო პირობები. დაცული უფლებები.მხიარული დასასრული და უკეთესი მომავლისთვის დარჩნილი დრო. სიმსუბუქე და სისადავე

P.S კიდევ, ჩემი სახლი მინდა, მართვის მოწმობა, აგარაკი (პატარ, ხის ოდა სახლი) ტყეში, მდინარის პირას.   

აქვს ამდენი ფუფუნება ვინმეს?Image

მენეჯერი თუ ???

მოკლედ, მოვედი და აქ ვარ:))

ალბათ ყველაზე მოულოდნელი თემით დავბრუნდი იმის კვალობაზე, რომ თითქმის ნახევარი წელია (ან იქნებ მეტი) რაც ბლოგზე არ დამიწერია.

მე მინდა თანამედროვე მენეჯერების შესახებ დავწერო. ჩემი მოკრძალებული აზრი რათქმაუნდა.

ქართულმა ღრმად პატივცემულმა საზოგადოებამ ძალიან ცოტა ხანია, რაც დირექტორები გააცილა და ახალ ერას, მენეჯერების ერას შეეგება. თუმცა შეეგება თუ არა ეს მეორე საქმე. დღესაც ძალიან ბევრს გონია, რომ მენეჯერი არის, კომუნისტური ხანის იგივე დირექტორი და თანამდებობა, მხოლოდ წარმატებული სახელისთვის არის საჭირო. გახსოვთ ალბათ ჩვენი ბაბუების მონაყოლი მაინც, რაიკომის მდივნები, ქარხნის დირექტორები, კოლმეურნეობის თავმჯდომარეები და პოპულარული შავი “ოცდაოთხები” მერე ბავშვობაში ჩვენ რომ ვეჭყანებოთ , გაკვეთილების გასაცდენად:)

ხოდა ეხლა მე გეტყვით, რომ მენეჯერი პირველ რიგში იმ კომპანიისთვის უნდა მუშაობდეს სადაც იგი დასაქმებულია.. ის საქმე უნდა უყვარდეს რასაც აკეთებს,თანამშრომელი მისი გუნდის წევრი უნდა იყოს, ვისთანაც იგი საქმეს აკეთებს და ვის გარეშეც მისი მენეჯერობა წარმატებული ვერ იქნება.საქმე არ გამოვა.  დიახ, ეს ახალი საუკუნე და მენეჯერების ერაა და არა რაიკომის მდივნების და გოიმი დირექტორების :)))

ძალიან მოკლედ მენეჯერის არსს, მის ფუნქციებს და მოვალეობებს ჩამოვწერ. მეტს თავს არ შეგაწყენთ:))

თუ იცით არ წაიკითხოთ:))Group of business people looking at a chart put up on the wall

სულ არსებობს 5 დონის მენეჯერი. შევეცდები მოკლედ დავახასიათო ყოველი მათგანი

 I დონის მენეჯერი 

საკუთარი შესაძლებლობების, ცოდნის, გამოცდილებისა და შრომის ორგანიზების უნარების აქტიურად გამოყენებით, პირადი წვლილი შეაქვს საერთო მიზნის მიღწევაში. (საერთო მიზნის, პირადი ინტერესების –ა რ ა 🙂

II დონის მენეჯერი

შეაქვს საკუთარი წვლილი კომპანიის წინაშე მდგარი მიზნის მიღწევაში. ეფექტიანად მუშაობს ჯგუფის სხვა წევრებთან ერთად

III დონის მენეჯერი

დასმული ამოცანების მისაღწევად უზრუნველყოფს ადამიანების საქმიანობის ორგანიზაციას და რესურსების რაციონალურ განაწილებას.

IV დონის მენეჯერი

ახდენს კომპანიის მომავლის ხედვის, მომავალი სახის ჩამოყალიბების და აღწევს იმას, რომ კომპანიამ ამ განსაზღვრული გზით იაროს. უზრუნველყოფს შესრულებული სამუშაოების მაღალ ხარისხს.

და მთავარი V დონის მენეჯერი 

მისი მმართველობა საშუალებას იძლევა მიღწეულ იქნას გამორჩეული და გრძელვადიანი გედეგები. მასში შეხამებულია საუკეთესო ადამიანური თვისებები და მტკიცე პროფესიული პასუხისმგებლობა. (ეს ის შეხამებაა, ქართველებს რომ ძალიან გვიჭირს:)  )

და კიდევ ძირითადი მესიჯები მენეჯერებისთვის:

“ისწრაფე მაქსიმალური თვითრეალიზებისაკენ დასევე მიეცი შენს გარშემო მყოფ ადამიანებს მაქსიმალური თვითრეალიზაციის შესაძლებლობა”
 
“ყოველთვის ზუსტად იცოდე რა გინდ(აქ ძალიან ცუდად გვაქვს საქმე, ჩვენს რეალობაში) და გქონდეს გზა, რომლითაც აპირებ მიზნის მიღწევას” 
 
“გამოიყენე დრო” – ნუ აქ რა დავწერო არ ვიცი. ჯერ დროის ფასის სწავლით უნდა დავიწყოთ ალბათ
 
“ისწავლე რაც შენ გჭირდება და შენს გარშემო ასწავლე ყველას ის, რაც მათ უნდათ ისწავლონ და არა ის, რაც შენ გჭირდება”–რა საინტერესოაააა….ეს 10 ჯერ გადაიკითხეთ მენეჯერებო.თხრობით ისწავლეთ.
 
“იყავი პატიოსანი ყოველთვის”   ხი ხი ხი :)))))
 
 
 
სულ ესაა რაც მინდოდა მეთქვა ჩვენი ვაი-მენეჯერებისთვის:)) ყველა არ იგულისხმება რათქმაუნდა:))))))
 

ღია წერილი ქალებს :)

 

1. როოგრი ნაძირალა ქმარის არ უნდა გყავდეს და როგორი “გვერდში მდგომი” ცოლიც არ უნდა იყო, ელემენტარულია, რომ ქმარს არ უნდა უღალატო. მას უნდა გაშრდე და მერე უნდა აიშვა თუ ძალიან გინდა. აქ უკვე საკუთარ თავმოყვარეობაზეა საუბარი.
2.როცა სამზარეულოში ცხელ კერძს დატოვებ და მაღაზიაში პურის საყიდლად ჩასული, სახლში “მოსაქმებული” ბრუნდები:D უკვე იმის ნიშანია, რომ შენთან მორალზე და ღირსებაზე საუბარი ზედმეტია.
3.თუკი შენ ასე ცხოვრება მოგწონს, ნუ ეცდები ჩემი მამაშა გახდე, შენც ეყოფი ერს:) მესმის, რომ შენთვის ქმრის სიყვარული მითია, მაგრამ ჯერ კიდევ დარჩა ქალები, ვისაც ნამდვილად ეკუთვნის მანდილოსნის წოდება და ამასაც ნუ დაგვიაკრგავთ, თქვენი სვეტურ-მაზოხისტურ-სამარცხვინო ქმედებებით:) ჩუმად ბოზობას ხმამაღლა მოქმედება  სჯობს, ამ შემთხვევაში ვიტყვით, რომ გისწორდება და აკეთებ. ან საერთოდაც დავიკიდებთ, მაგრამ მორალს რომ გვიკითხავ ესაა გასაგიჟებელი.

განა თქვენ თითონ არ გრცხვენიათ, სახლში დაბრუნებულები თქვენი ქმრების თავზე, დღითიდღე გაზრდილ რქებს, რომ ხედავთ? არასოდეს გიცდიათ დაშორებოდით საკუთარ ქმრებს და ისე გაგეგრძელებინათ თქვენი ესოდენ საინტერესო ცხოვრება? ნუთუ არ გაღიზიანებთ და დისკომფორტს არ გიქმნით, მამაკაცი რომელის თავს ოჯახის კაცად მიიჩნევს, მეგობრებთან თავს იწონებს, თქვენს გვერდით ამაყია, თქვენი სჯერა, სინამდვილეში კი აზრადაც არ მოსდის, რომ მისი ცოლი, სხვა კაც-ებს ხვდება. ჯერ ფლირტაობს, მერე ზასაობს, ბოლოს ვერ ითმენს და სექსიც აქვს. თუმცა თქვენ ხომ ბოზი არ ხართ, თქვე ალბათ უბრალოდ სიყვარულს ეძებდით. რადგან თქვენს ქმარს არასოდეს სცალია თქვენთვის, სახლში გვიან მოდის, არ სხვამს, არ ეწევა, მეგობრებთან დიდ დროს არ ატარებს, იმიტომ რომ თქვენ გინდოდათ ასე, მერე ამ ნაშრომ-ნაწვალებ ფულს ისევ თქვენს “პრიკაზებზე” ხარჯავს და მაინც, დაიღალეთ. ზოიერთ ქალს/გოგოს, რომ ვაკვირდები ვხვდები,რომ ყურადღების შერგება არ ვიცით ქალებმა, ვალდებულება გვგონია.ზედმეტი კი არა ყურადღება არ გვჭირედბა საერთოდ.მერე თავში გვივარდება და ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ის ღერძი ვართ, რომლის ირგვლივაც დედამიწა ბრუნავს. ღერძი კი არა ჩემი ფეხები ხართ, თქვენ, ისეთო ქალებო: რომლებიც შვილებს ატირებულებს ტოვებთ, ეპარებით და მთელი ღამე ერთობით.
ჩემი ფეხები ხართ თქვენ ქალებო, რომლებიც პაემნებზე შვილებთან ერთად დადიხართ და ყოველდღე ახალ-ახალ მეგობრებს აცნობთ ბავშვებს.
ჩემი ფეხები ხართ თქვე ქალებო, რომლებიც ოჯახს მარტო იმიტომ ანგრევთ, რომ ქმარმა ბევრი ფული ვერ შოვა, ვერ დააკმაყოფილა თანამედროვე ქალის მოთხოვნები და აბა რაა…თქვენ ხომ ფუფუნებას იმსახურებთ.
ფუფუნებას ყველა ადამიანი იმახურებს, მაგრამ ეს ფუფუნება ფულში, ბრენდების ბოლო კოლექციებში და თავზე დამხობაში არაა.
ფუფუნება საკუთარ თავთან სიმართლეშია, სუფთა სინდისში და მშვიდ ძილშია. საყვარელი ადამიანის  მკერდზე ძილშია და უანგარო სიყვარულშია. მატერიალურად სიდუხჭირე რა ჩემი ფეხებია, სულიერ სიმდიდრესთან. აი ასეთს, თუ მაინც გიღაალტებთ მამაკაცი, მაშინ ჩემი ყველა სიტყვა უკან მიმაქვს და ბოდიში მომიხდია თქევნთვის. მე მაინც მგონია, რომ ქალურობას ვკარგავთ, მორალთან და სინდისთან ერთად, ქალის სახეს ვკარგავთ . მამაკაცები ადვილად ბოლდებიან,მაგრამ ეს არ ნიშნავს საკუთარი თავის და პიროვნების დაკარგვას.

ტერასაზე

მუზა მოვიდა… რაღაცამ მოიტანა. როდესაც დედაქალაქს ვსტუმრობ, მე და ჩემი ერთერთი უსაყვარლესი მეგობრის შეხვედრის ადგილი, მარჯანშვილზე, კანაპეშია. უგემრიელესი ყავის თანხლებით.

თუმცა ამჯერად ტრადიციას ვუღალატეთ და წერეთელზე, გამოფენის ბაღში ტერასაზე მივედით. ზუსტად ვიცი დღეიდან ხშირი სტუმარი ვიქნები, ტერასაზე. ძალიან მომეწონა ის გარემო და საზოგადოებაც, რომელიც ყოველ საღამოს ტერასაზე იკრიბება. საოცარი სიმშვიდეა, ცენტრალური ქუჩიდან მოშორებითაა, იქვე პატარა ტბაა, რომელიც საშუალებას გაძლევს მიეცე ფიქრს, ტბის პირას, ირგვლივ სიმწვანეა.ინტერიერიც ძალიან მიმზიდველი და თანამედროვეა.
თუმცა, როგორც ყველგან ერთი დიდი ხარვეზი ტერასაზეც არსებობს 🙂 მომსახურება აქვთ ძალიან ცუდი (რაც მე ვნახე), შეკვეთა მთელი 40 წუთის დაგვიანებით მოგვიტანეს. კაფის სტუმრებს მხოლოდ ერთი მიმტანი ემსახურებოდა, რომელიც ფიზიკურად ვერ წვდებოდა ყველას მოთხოვნების დაკმაყოფილებას, ბევრი რამ ავიწყდებოდა კიდეც. როგორც ყველგან მომსახურების მხარე ტერასაზეც გამოსასწორებელია, იმედი მაქვს ძალიან მალე მომსახურების პრობლემა არ იქნება გამოსწორდება. ლოდინი იმ გარემომ გადამატანინა რაც იქ არის, სხვა შემთხვევაში, ალბათ მენეჯერს ძალიან ვუსაყვედურებდი.

ჩემს ბლოგს ვინც კითხულობს იცის ალბათ, რომ ჩემს პროვინციაში არ არის ადგილი სადაც შეგეძლება წყნარად დაჯდომა,ჭიქა ყავის თანხლებით  მუშაობა, ან უბრალოდ დასვენება.  მიხარია, რომ ასეთი ადგილი აღმოვაჩინე და იმედია  არ გადაიქცვეა ტიპიურ სახინკლედ, როგორც ხშირ შემთხვევაში ხდებახოლმე. თუ რომელ კაფეზე მაქვს საუბარი ამაზე მოგვიანებით და ვრცლად დავწერ.

ეჭვი იწვევს ნევროზს, ნევროზი — შიზოფრენიას.

ვიფიქრე, ვიფიქრე და მოვიფიქრე, დამეწერა.

ჩემს პირველ შეყავრებულს, რომ მოუსმინოთ გეტყვით, რომ მე გაგიჟებამდე ეჭვიანი  ვარ. ვერ შევეწინააღმდეგები. მასთან ესე ვიყავი.

მეორე შეყვარებულს, რომ კითხოთ გეტყვით, რომ მე ზომიერად ეჭვიანი ვარ და ჩემი ეჭვიანობა შემაწუხებელი არაა. ვერც მას გავამტყუნებ, მართალია. მასთნ ესეთი ვიყავი.

აი, მოქმედ შეყვარებულს, რომ კითხოთ გეტყვით, რომ მე საერთოდ არ ვარ ეჭვიანი და არც კი ვიცი რას ნიშნავს ეს გრძნობა. ვერც მას შევეწინააღმდეგები. მასთან ესეთი ვარ.

იყო დრო, როდესაც ჩემი ეჭვიანობა ყოველგვარ ზღვარს სცდებოდა და ეს ყველაფერი ჩემგან დიდ ენერგიას მოითხოვდა და ცუდად მოქმედებდა ჩემზე.

ამ ყველაფერს ვიხსენებ და ჩემი მაშინდელი საქციელები საშინლად არ მომწონს. ალბათ სწორედ ამიტომაც არ შედგა მაშინ ჩემი პირველი სიყვარულის ისტორია. რაც ძალიან მაგარაია, ამაზე ცოტა მოგვიანებით დავწერ.

როდესაც პარტნიორის მიმართ ისტერიულად ეჭვიანი ხარ, ვფიქრობ ამ დროს, სულ ცოტა საკუთარი თავის უპატივცემულობასთან, კომპლექსებთან გვაქვს საქმე და ეხლა სულაც არ მიკვირს, რომ ჩემთან ურთიერთობა შეუძლებელი გახდა.

რაც მთავარია გონს მოვეგე, მივხვდი, რომ ეს გრძნობა რასაც ეჭვიანობა ქვია, არასოდეს არ მომცემდა ბედნიერების საშუალებას. სასწრაფოდ დავიწყე საკუთარ თავზე მუშაობა და მივაღწიე იმას, რომ შემდეგ შეყვარებულთან ჩემს ეჭვებს მაქსიმალურად ვმალავდი.

ეჭვიანობის დაფარვა უკვე დიდი მიღწევაა, მაგრამ ვერაფერი ნუგეშია, რადგან ეჭვი,როემლსაც გულში ინახავ კიდევ უფრო ცუდად მოქმედებს  ფსიქიკაზე. 

მას შემდეგ მივხვდი, რომ მე არ ვარ ადამიანი, რომელსაც ადამიანებში ეჭვი უნდა ეპარებოდეს, რომელის შეყვარება შეუძლებელია, რომელსაც ადვილად მოატყუებენ, რომელსაც მიატოვებენ. პირიქით, მე ვარ ადამიანი, რომელთანაც ურთიერთობა ძალიან დიდი ფუფუნებაა, კომფორტია, ბედნიერებაა და რაც მთავაია შეძლებისდაგვარად დემოკრატი გავხდი  ურთიერთობებში, სწორედ ამიტომ თუკი ვინმეს ჩემთან ურთირეთობა არ მოუნდება, მე პატივს ვცემ მის გადაწყვეტილებას და პირიქით.

ეხლა მივხვდი, რომ ცხოვრება ეჭვების გარეშე და საკუთარი თავის პაატივისცემა ძალიან მაგარია და რაც მთავარია, ასე გაცილებით კომფორტული ხდება ურთიერთობა ადამიანებთან.

მე ვფიქრობს, რომ ეჭვი იწვევს ნევროზს და ნევროზი შიზოფრენიას, აშკარად მირჩევნია ჯანმრთელი და ლამაზი ვიყო.

დედა ვატირე

დედა ვატირე, ჩვენი პირველი შეხვედრის, პირველი დაშორების, შერიგების და დედა ვატირე იმ წამის, როდესაც ჩვენ დავიშალეთ.
 დედა ვატირე,ყოველი დღის, წამის, ცრემლის, ტკივილის, თეთრად გატარებული ღამეების, რომელიც დაშორებამ დატოვა.
 დედა ვატირე, იმ უამრავი ფლირტის, ურთიერთობების, გულის აცრუვებების, დაშორებების და ისევ ახალი ურთიერთობების.

                    მე ჩვენს გამო გაფრენა მიღირს.

დედა ვატირე იმ დღეების, როდესაც ჩემს თავს აღმზრდელობით გაკვეთილებს ვუტარებდი, იმისიც ჩემს კულტურულ გაკვეთილებს ხალხში რომ ვამჟღავდენდი. იმისიც, თავის დაჭერას რომ ვცდილობდი. 
დედა ვატირე, ტრადიციების, პრინციპების, ხათრის, აზრსი გათვალისწინების, შორიდან ცქერის, პატიოსნობის ჩადენის. 
დედა ვატირე, ჯიუტი დროის.
დედა ვატირე, ისეთი ცხოვრების რომელიც არ გაძლევს საშუალებას გააფრინო.
დედა ვატირე, ხასიათის, აზრის, შეგუების, კომპრომისების.
დედა ვატირე, ფიქრის და მსჯელობის.
 დედა ვატირე, იმ სიყვარულის, რომელსაც ეხლაც სძინავს და ყელშ ბურთივით მაქვს.
 დედა ვატირე, ილუზიების, რომელიც არასოდეს არ მეხერხებოდა.
დედა ვატირე, ჩემი ხასითის, არაამბიციურობის, თვინიერობის… დედა ვატირე თქვენი ყველას ვინც ჩემს სიგიჟეებს კიცხავს…
 დედა ვატირე, ყველას და ყველაფრის თუ მე ბედნიერი არ ვიქნები… 
 დედა ვატირე, ტრადიციებისა და პრინციპების, თუკი მე მისგამო გაფრენა მიღირს თუნდაც ერთი წამით !!! უნდა მიხვდე როდისაა გაფრენის დრო, არადა ისეთი მარტივია, როცა მოგინდება გაფრენა,  მაშინ:):):):)

ლილოს ჩანთები, ტრუსიკიანი ბიჭები, ღომი პლაჟზე,დარბილებული “ლ”-ები, ეჰეე… მართლა დაგვენძრა!!!

გუშინ დედაჩემი მეჩხუბა. მითხრა ძალიან ცივიკოსი ხარ, ისე იქცევი თითქოს შენ ბაგრატიონების შთამომავალი იყოო. ესე როგორ შეიძლებაო, ადამიანებს საკუთარი ისტორია აქვთ და მათ   პატივიო უნდა სცეო . როგორ შეიძლება ზევიდან ყურებაო? რითი ხარ მაგათზე მეტიო…ვაიმე დედაააააააა  

და ეს ყველაფერი იცით რატომ? სახლში მოვყევი ის, რასაც ეხლა თქვენც მოგიყვებით და იცოდეთ, რომ ეს ცინიზმი სულაც არ არის იმისთვის, რომ ვინმეს ვჩაგრავ უნრალოდ რახან ბაგრატიონების შთამომავალი არ ვარ რა, ყველას ტოლი და სწორი ვარ? ან ყველა უნდა მომწონდეს?

უკვე იმდენს ვწერ პტარა პროვინციაზე, ერთგულ მკითხელს ეცოდინება აქ რაც ხდება. ეხლა, ახალი საშინელება გვჭირს, რომელიც მე პირადად ეს დღეებია შევამჩნიე.

ჩვენ ზღვა გვაქვს და ამ ზღვაზე ერთი პატარა შემოღობილი პლაჟია, სადაც წლებია ჩვენი თანაპროვინციელები ვიკრიბებით, ვირუჯებით, ვსაუბრობთ, ახალ ჭორებს ვცვლით, ყავას ვსვავთ, ფრენბურთს, ჯოკერს ვთამაშობთ, ბიჭებს ( გოგონებს) ვეპრანჭებით და რაც მთავარია ყველა ერთმანეთს ვიცნობთ. ჩვენთან ტურისტები იშვიათია და ისიც უფულო სომხებია მხოლოდ.

წელს საოცრება ხდება ჩვენს პლაჟზე.

მოდან ოჯახები, ალბათ გინახავთ ვაგზალზე ჭრელი “მეშოკის” ჩანთები, რომ იყიდება, ლილოს ბაზრობიდან მოაქვთ ტვირთი  მაგ ჩანთებით. აი სწორედ ამ ჩანთებით ხელში, ბიჭებს საცურაო ტრუსების ნავლად კუბიკებიანი , მაიჩნი ტრუსები აცვიათ. გოგონები და ქალები ჯინსის გადაჭრილი შარვლებით ბანაობენ. მარჯვნივ გაიხედავ და იმერულ აქცენტზე გაჰკივიან. მარცხნივ, აჭარულად უქცევენ. უფრო წინ გასვეცკებული მეგრელები მალავენ რბილ ”ლ”-ს და შედეგი საოცარი მოსასმენია. ვიღაც კახურად უქცევს … ყველა უცხო სახეებია და ჩერნობილში ნამყოფებს გვანან …ეს არასრული ჩამონათვალია…

რაც მთავარია,ენერგია აქვთ, ჯანზე არინ, დაუღალავად გაჰკივიან, უწივიან ბავშვებს, რომა რ ჩავიდნენ წყალში, უმისამართოდ დარბიან და შიგ პირში გაყრიან ქვიშებს. არც თვლიან,რომ შეიძლება ქვიშის ჭამა არ გიყვარს და ეს ყველაფერი  შემაწუხებელია.იქვე მიირთმევენ ღომს და წვნიანებს.

თუ გაბედე და გოგომ სიგარეტს მოუკიდე პირღია შემოგყურებენ და გულში ალბათ ნატრობენ ერთი მეც შემეძლოს ესე თამამად მოწევაო, ან კიდევ სად გაიზარდე ესეთი უზრდელიო.

ეხლა ფოტოსესიებს არ იკითხავთ? ნახავენ მიტოვებულ შეზლონგებს, წამოწვებიან რიგ-რიგობით და ამ ჭრელა-ჭრულა მაიჩნნ ტრუსიკებში იღებენ ფოტოებს. რიგები დგება  და მერე ურიგოდ გაძრომაზესერიოზული  ჩხუბებია.ეჭვი მაქვს  მალე სალარო აპარატი დაჭირდებათ .

თვალებს არ ვუჯერებსი, რამოდენიმეჯერ დავხუჭე და გავაღე კიდეს, სიმზარი მეგონა. მთელი საღამო ვიყურებოდი პლაჟის შემოსასვლელისკენ და დაუსრულებლად მოდიოდნენ… ქალები ლილოს ჩანთებით. ბიჭები მაიჩნი ტრუსებით, გოგონები გადაჭრილი ჯინსის შორტებით, ქუსლიანი ფეხსაცმლებით,ბავშვები დიდი პარკებით ხელში და ყველა მხრიდან ისმოდა შეძახილები რომლის მოსმენა სრული საგიჟეთ იყო, ექოსავით მეორდებოდა ხმები….აააააააააა….გავგჟდი !!!

მიშააააააა!!! შენ მოგეცეს ჩვენი ცოდვა, ჩვენ ჩვენი უბედურებები არ გვეყოფდა? ეს ეტაპი მაინც გვქონდა გავლილი… ადამიანებს ვემსგავსებოდით, ცივილიზაციისკენ ვისწრაფოდით, ერთმანეთის სიყვაულს ვსწავლობდით, პლაჟზე ნივთებს თამამად ვტოვებდით და ის ჩავდოდით წყალში….დაგიშავეთ რამეეე?

პ.ს გპირდებით ძალიან მალე ფოტოებს დავდებ და კადრებით უფრო კარგი აღსაქმელი იქნება რაც აქ ხდება…დეპორტი მინდა ამ ქალაქიდან,დეპორტი!!!