როცა ძალიან მტკივა…

ყველგან მხვდება, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე, სულ სხვადასხვანაირია, სხვადასხვა სახე აქვს , ან სახე საერთოდ არ აქვს,სახე ახეული დადის ხოლმე ზოგჯერ.

მე ტკივილზე მომინდა ეხლა წერა. ჩემს მებობარს ეტკინა ძალიან, ჩემი თავი გამახსენდა,  ის მწერდა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მის ნუგეშსს ვცდილობდი მე ვერასოდეს გავუგებდი მას. არადა მე მისი მეტად მესმოდა ვიდრე წარმოედგინა, რადგან მე უფრო მეტად მტკიოდა და მარტო რომ დავეტოვებინე ვინმეს, გულს მართლა დანით ამოვიღებდი, ოღონდ ის განცდა მომეშორებინა.

არ ვიცი ეს რა განცდაა, უარყოფის ტკივილია,თავმოყვარეობის შელახვაა, ცხოვრების უარყოფაა, თუ რაა…ერთი სიტყვით ეს დეპრესიაა.

მე და ჩემი მეგობარი მაინც განსხვავდებით ერთმანეთისგან, ის ძალიან სათუთუა, ბევრჯერ ეტკინა და ყოველ ჯერზე უფრო მეტად. მე ერთხელ მეტკინა და მას შემდეგ არ ვიტკენ ხოლმე. საოცარი წესი მაქვს, არ ვდარდობ იმაზე რასაც არ ეშველება და რასაც ეშველება იმაზე, ხომ საერთოდ.

მე მართლა მჯერა, რომ რაც ხდება ყველაფერი იმისთვის ხდება, რომ შემდეგ კიდევ რაღაც ახალი მოხდეს , ან უკეთესი ან უარესი. მე ეს ყველაფერი მაინტერესებს და არ მხიბლავს განცდები, ტკივილები, წოლითი რეჟიმები და ცრემლების ტბები…

არ იფიქროთ, რომ მიუხედავად ამისა რკინის გულით დავდივარ.. არა მეც მტკივა ხოლმე თუმცა ჩემი თავის საუკეთესო მკურნალი ვარ. ამ დროს უფრო მეტს ვიღიმი, უფრო მეტს ვკონტაქტობ ადამიანებთან, უფრო მეტ მუსიკას ვუსმენ, ცსეირნობ მეზობლისაგან ნათხოვნი ველოსიპედით, ვცეკვავ, ვვარჯიშობ, თავს ვიპარსავ, სიგარეტს ვეწევი, ქალაქიდან გავდივარ, ვხატავ, ლექსს ვწერ (სხვათაშორის ტკივილი ყველაზე მაგარ ლექსებს წერს) და ათას ხერხსს ვიყენებ..თუმცა ყველაფერს იულებით, ხოლო თუ ისე ცუდად ვარ, რომ ესეც არ მინდა მაშინ ვიდუღებ ყავას, ვიხვევ პლედს, 20 წუთით ვხუჭავ თვალს და ვოცნებობ…ვფიქრობ იმაზე თუ რატომ არ მაქვს მოწყენის უფლება, ვაანალიზებ  ჩემი ცუდად ყოფნის მიზეზსს და მერე ამ ყველაფერში კარგს ვეძებ.

მე შეიძლება ვაფრენ, მაგრამ ჩემზე მეტად გააფრენთ თუკი ცხოვრებას დანებდებით და ტამაშში არ აყვებით. ტკივილებს გაძლება უყვარს და ახალი ტკივილების დაუცხრომელი ჟინი მეტ აზარტს სძენს ადამიანს.

პ.ს. ერთხელ სამსახურში ვთქვი ბოტოქსი უნდა გავიკეთოთქო. ჩემმა თანამშრომელმა შემომხედა და მითხრა, ეგ არ ქნა, ისედაც არაფერზე არ გაქვს რეაქცია ა მერე საერთოდ ურეაქციო გახდებიო.  ისე ცნობისთვის, სახეს და გულს სხვადასხვა რეაქციები აქვთ…შინაგანს და გარეგან რეაქციებს უწოდებენ ამას. 

 

 

 

 

This slideshow requires JavaScript.

ჩემი შეყვარებული

soNormal>          მე და ჩემი შეყვარებული 3 წელი ერთად ვართ. როგორც თითონ და თავისი მეგობრები მეუბნებიან, ის თურმე ცოლს მეძახის და პირად საუბრებში ძვირფასოთი მომმართავს. უკვე იფიქრეთ, რომ ყველაფერი იდეალურად გვაქვს არა?

სამი წელია ერთად ვართთქო გითხარით, მაგრამ რომ დაითვალოთ ალბათ ჩვენი შეხვედრები ასეულამდეც ვერ მიაღწევს, თუმცა ეგ არაფერი. მე მომწონს ის ფრაზა „რაც უფრო შორს ხარ მით უფრო –ასე მაგალითად– მენატრები“.ჩვენ ეს უფრო გვაძილერებს, გაჭირვებასავითაა.

ჩემი შეყვარებული ცოტა უცნაური ტიპია.ჩვენს ალბათ ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ, რადგან ყველა და ყველაფერი განსხვავებული მოგვწონს. მან მითხრა, რომ რეპს უსმენს, თუმცა მე სიმშვიდეს მაინც მძიმე როკში ან სულაც კლასიკაში ვპოულობ.

ის ამბობს, რომ კიდია ყველა ვისაც მისი აზრის შეცვლა უნდა, ან ვისაც ის არ აინტერესებს. მე ვეუბნები, რომ ესე არ შეიძლება, უნდა შეცვალოს რაღაც, მაგრამ მას მაინც არ ესმის რა უნდა შეცვალოს. პრინციპში არც ინტერესდება ამით.

მე მელოდრამებს ვანიჭებ უპირატესობას, მიყვარს როდესაც სასიყვარულო ისტორიებს ვუყურებ და მერე ვტირი. სიმართლე გითხრათ არ მიკითხავს მას რა ჟანრის ფილმები მოსწონს, როდესაც ვხვდებით, ამისთვის არ გვცალია. არც ფილმს ვუყურებთ ერთად, ვერ მოვახერხეთ, მცირე დროის ფილმისათვის დახარჯვა.

წელს ისიც გავიგე, რომ ქუჩაში  სეირნობა არ უყვარს.წელს, იმიტომ გავიგე, რომ ვთხოვე გავისეირნოთთქო და მხოლოდ ჩემი დიდი ხათრის გამო გამომყვა. კარგ ხასიათზე იყო და გული ვერ დამწყვიტა ალბათ.

მე ყოველ დღე ვრწმუნდები, რომ ჩვენ ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ. მას ყოველთვის, ყველგან და ყველაფერი ეზარება (გამონაკლისებიც არსებობს, რაც არსად და არასდროს ეზარება) მე კიდევ სულ მინდა მოძრაობაში ვიყოთ.

მე სულ ვწუწუნებ, ჩემი შეყვარებული არასოდეს აკეთებს ამას. მე სულ რაღაც მაწუხებს, ის არასოდეს ამბობს ხმამაღლა თუ რა აწუხებს.

მე წელიწადის ოთხივე დრო მიყვარს, მას არ ვიცი რომელი დრო უყვარს არ მიკითხავს.

ჩემი შეყვარებული დღეშ რამდენჯერმე მირეკავს, მე კი ვეუბნები, რომ ყოველ 10 წუთში უნდა დამირეკოს. ის არაფერს ამბობს, მაგრამ ვიცი რომ ამაზე გულიანადაც შეიძლება გაეცინოს, რადგან ის არ თვლის, რომ სატელეფონო ზარები რამეს ნიშნავს.

მე ვგიჟდები თხილიან შოკოლადზე, ჩემი შეყვარებული მხოლოდ შავ შოკოლადს ჭამს. ის მეუბნება, რომ იაფფასიანი სათვალე თვალებს ვნებს, მე კი ვუმტკიცებ რომ როდესაც შემიძლია ვიყიდო სამი, არ ვიყიდი მხოლოდ ერთსს.

ჩვენ იმაზეც შეგვიძია ვიკამათოთ, ვინ არის ბოზი. ის მეუბნება, რომ ყველა ქალი, რომელიც ძალიან  შილიფად იცმევს და ბევრ ბიჭს აბამს, ბოზია, ან პოტენციური ბოზი მაინც. მე კი ვეუბნები, რომ ისინი შეიძლება უბრალოდ ფლირტით ერთობიან. ის ამასაც ბოზობად თვლის და მეტი დამაჯერებლობისათვის მთავაზობს, გავაცნო მას ვინმე ასეთი და მერე დავრწმუნდები მხოლოდ ფლირტით თუ ერთობიან. მას გონია, რომ ყველა ქალი მისცემს თუ მოინდომა. პრინციპში მეც ესე მგონია, რომ მისცემს.

ჩემი შეყვარებული ეჭვიანი არ არის, თუმცა მეუბნებიან, რომ ის თავის ყოფილ გოგოსთან იყო ეჭვიანი. ერთი — ორჯერ მეც შევაჩნიე მსგავსი რამ ჩემთან. როდესაც მას ამი შესახებ ვეუბნები მპასუხობს რომ…არაფერსაც არ მპასუხობს. სამაგიეროდ მე ვარ ეჭვიანი, თუმცა ის არც ამაზე არ მპასუხობს არაფერს.

როდესაც ძალიან შევტოპავ ხოლმე, ის მეკითხება, ხომ არ მომეწონა კიდევ სამთვიანი პაუზა. ეს იმას ნიშნავს, რომ იქნება ჩვენი მომდევნო სამ თვიანი დაშორება. რაც იმას უსვამს ხაზსს, რომ ჩვენ ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ.

ჩემი შეყვარებული ყველაზე უცნაური ტიპია, მაგრამ მე მაინც არ ვიცი უყვარს თუ არა მას ვინმე. ალბათ ამიტომაც არის ყველაზე მაგარი ტიპი, რომ არ ვიცი და მაინც ვიძახი, რომ ჩემი შეყვარებულია.

მე ვამაყობ იმით, რომ ის გმირულად იტანს ჩემს ზოგიერთ სოფლურ გამოხტომებს და ალბათ გულში აბობს, რომ მე მაინც საყვარელი ვარ.

ჩემი შეყვარებული ძალიან უცნაური ტიპია. ის არასოდეს საუბრობს ბევრს და აქვს მოთმინება მომისმინოს მე.

ჩემი შეყვარებული ძალიან ერთგულია თავისი პრინციპების,მეგობრების, თავისი ქალაქის, ოჯახის და თუ მხოლოდ გრძნობებს ჩავთვლით, ალბათ ჩემიც.

მე და ჩემი შეყვარებული ყველაზე მაგარი წყვილი ვართ.

ჩემი შეყვარებული ძალიან უცნაური ტიპია.

ის მეუბნება, რომ კიდია მასა და ისინი ვინც მის გადაკეთებას ცდილობს ან უბრალოდ არ ეთანხმება მას.

ჩემი შეყვარებული ცოტა უცნაური ტიპია და ძალიან ტკბილი:)

???????????????????????????????????

აქამდე მეგონა ძალიან კარგი ტიპი ვიყავი და ნებისმიერ მოულოდნელობას ჩემს ცხოვრებაში აუღელვებლად შევხვდებოდი,არ გავიკვირვებდი. მითუმეტეს თუ ეს მოულოდნელობა უმნიშვნელო ფაქტია, მაგალითად ისეთი უმნიშვნელო როგორიცაა ის, რომ მანდილოსანი დაგიწყებს შებმას.ძალიან ცუდად ვიგრძენი თავი…უხერხულად,სასაცილოდ.

რა სასაცილოა, როგორ ემთხვევა ცხოვრებაში ფაქტები ერთმანეთს. ამას წინათ ანინას ბლოგს ვკითხულობდი. შეყვარებული გოგონების ისტორია იყო და გამიკვირდა. ჩემი თავი სიგოიმეში დავიჭირე.  სტერეოტიპების მხარეს დავდექი. მათ სიყვარულის პატივი კი ვეცი, მაგრამ არც კი მიფიქრია მე თუ დამიწყებდა ქალი შებმას და რა რეაქცია მექნებოდა.  თუმცა რეაქცია ნამდვილად მქონდა და თან სასაცილო.

კრიტერიუმები ელიტაში მისაღებად

This slideshow requires JavaScript.

 

 

მე არ ვარ მოდის მიმდევარი.

არ გეტყვით, რომ მოდის ბოლო ტენდეციებს ვითვალისწინებ და ისე ვიცმევ.

არც იმას გეტყვით, რომ ტანსაცმელში ბევრ ფულს ვხაჯავ. თუცა ჩემი ხელფასის ძირითადი ნაწილი სწორედ ამაში მეხარჯება. უფრო მეტი, რომ მქონდეს ალბათ მეტს დავხარჯავდი, ვერ გეტყვით.

მე ჩემი ქალაქის ბევრ უბედურებებზე ვწერდი. არც ჩაცმის მხრივ გვაკლია უბედურებები.

მოკლედ რა ხდება: მომისმინეთ და მოგიყვებით.

თუ ვინმე საკუთარ თავს ამოიცნობს …

ჩვენთან სახელობითი მაღაზიები არ არსებობს, ჩვენთან მხოლოდ ბაზრობაზე ყიდიან ტანსაცმელს. ნუ გაგეცინებათ იაფი სულაც არ არის. თუ თქვენ ჯინსის ყიდვა გინდათ, კი ბატონო, მაგრამ არჩევანი მწირია და ფასი უსაშველო. სავარაუდოდ ასე 200 დოლარამდე. ხარისხი არ მკითხოთ. ვერ გეტყვით. უფრო სწორედ არ გეტყვით.თავად მიხვდით.

რათქმაუნდა არსებობენ, ნაკლებად პრესტიჟული გამყიდველები, მათთან შედარებით იაფია, მაგრამ პრესტიჟის ამბავია ჩვენს ქალაქში მაღალ დონეზე. მთავარია ვისთან იყიდი და რამდენს გადაიხდი. რაღა ბევრი გავაგრძელო და ნებისმიერი სახის ტანსაცმელზე ფასი 100 დოლარიდან იწყება.

ჩვენთან ერთი რასაც იყიდის, მერე იმას ყიდულობს მთელი ქალაქი და ზუსტად ისე იცმევენ, როგორც მანეკენს ეცვა ტანსაცმელი შეძენისას. ფანტაზიაშიც გვიჭირს.

ხო, სულ დამავიწყდა. ჩვენ ელიტა-ც გვყავს. სავარაუდდ ასე 20-მდე მანდილოსანია ამ ელიტის წევრი. რა თქმა უნდა თაობებს შორის აის განსხვავება, მაგრამ ეს ტიტულივითაა, და იგი თაობიდან თაობას გადაეცემა. დედიდან შვილს, დას ა.შ.

რამდენიმე წესი იმისათვის, რომ იყო ან გახდე ელიტის წევრი.

• უნდა გქონდეს საშუალება(ფული). ან შენ, ან შენს ოჯახს.
• უნდა გქონდეს მანქანა. ან მინიმუმ ტარება მაინც იცოდე.
• უნდა გეცვეს კარგად.
• არ უნდა იცოდე საუბარი(მეტყველების უნარი უნდა გქონდეთ დაქვეითებული). ანუ პირი არ უნდა გააღო.
• უნდა იყო ცოტა ლამაზი. დანარჩენს ტიტული თავისით მოიტანს.
• უნდა იცნობდე ყველას ამ ქალქში.
• უნდა იცნოდე ერთ-ორ ელიტის ლიდერს,აუცილებლად.
• მერე ამ ლიდერებთან ზმანები უნდა გაამარიაჟო. ეს დახლოვებით ისევეა, როორც დიზაინერები გადიან ლუქბუქებს კოლექციის გამოტანამდე.
• როდესაც შენი მეგობარი ახალ ტანსაცმელს იყიდის, შენც სასწრაფოდ უნდა შეიძინო რაიმე ახალი.
• კარგი მობილური უნდა გქონდეს.
• უნდა გიყვარდეს სეირნობა და მთელი ზაფხული ისეირნო, ქალაქის ერთერთ ცენტრალურ ქუჩაზე მანქანით, ან მეგობრის მანქანით მაინც.
• უნდა გაისწორო თმები ყოველ დილით.
• უნდა ეწეოდე სიგარეტს ჩუმად, საპირფარეშოში.
• უნდა გაიღიმო მხოლოდ “მეგობრებთან”.
• უნდა დაკეტო ფეისბუქის პროფილი.
• მოკლედ, მერე უნდა გათხოვდე წარმატებით და ტიტული მომავალ თაობას გადაულოცო.

ეს იმ კრიტერიუმთა არასრული ჩამონათვალია იმისათვის, რომ გახდე ელიტის წევრი.

     თუ მიდიხართ ქორწლში და არ იცით რა ჩაიცვათ.

გადით ბაზრობაზე. რამოდენიმე სახელი ვიცი მოვაჭრეების, მერე გეტყვით ჩუმათ  და მათთან მიდით. იქ ძვირიანი კაბები იყიდება. ქორწილი რათქმაუნდა ხუთასკაციანი იქნება და მთელი ელიტის გამომზიურება იქ მოხდება. ხოდა, ყველამ ერთნაირი რომ არ ჩაიცვათ, გამყიდველი ზეპირად მოგიყვება რომელლი ელიტის წევრს რა აცვია და რა ფერებში. თქვენც დაზღვეული იქნებით და ერთნაირი სამოსი არ გეცმევათ.

მეორე დღეს ფეისბუქში ფოტოები დადეთ და ტუჩები გამობურცეთ. ჩვენთან ესე იციან.

ხო, თუ გინდათ ყველაზე მაგარი ტიპი იყოთ” ფოთურ” ელიტაში, ფეისბუქის ავატარზე შორენა ბეგაშვილის ფოტო დააყენეთ.

ოღონდ დანარჩენებმა ჯერ წყალი დალიეთ და მერე გახსენით ფოტო, კისერზე არ დაგეცეთ.

ეხლა დავიღალე. დანარჩენს მერე დავწერ.

თანდართული ფოტოები თქვენ შეაფასეთ. ეს ის ადამიანებია ვინც დაგვთანხმდა და ფოტოები გადაგვაღებინა.

დანარჩენებს კომპლექსებმა სძლიეს და ფოტოს გადაღებაზე უარი გვითხრეს.

 

 

This slideshow requires JavaScript.

 

 

 

ორი დღეა უჩვეულოდ კარგად ვარ სამსახურში.

თუმცა მოულოდნელობას სულ ველოდები. ცუდი რამეა ეგ,მარამ ამდროისათვის არ შემიძლია სხვანაირად გადავაბრუნო ყველაფერი. არსებულის დაჯერების აუცილებლობა უფრო მიდგას, ვიდრე რაიმეს შეცვლის.

ძალიან მაგარია როდესაც თავისუფალი ხარ, შეგიძლია ცხვირ-პირში მიაყარო საქმეები სხვებს და დაიყვირო, რომ ამიერიდან შენ მარტავ შენს დროს დილის 10 საათიდან საღამოს 6 საათამდეც კი.

ორი დღეა ზედმეტად გამოპრანჭული მოვდივარ სამსახურში. მეც მიკვირს, თორემ არის დღეები, როდესაც სულ ცალ ფეხზე მკიდია რა მაცვია და ვინ როგორ შეაფასებს ჩემს ჩაცმულობას.

ალბათ იმის ბრალია, რომ ჩემს ნაცრისფერ ქალაქში მზიანი ამინდებია და სიყვითლე შეერია სამყაროს.

ძალიან მაგარი იქნება ესე თუ გაგრძელდება.

მეც ალბათ დავმშვიდდები და სამსახურიც აღარ იქნება მხოლოდ მოვალეობა.

 

 

ჩემი მეგობრის დღიურიდან–3

 

http://mus.interes.ge/music_2866_%83%90%83%9A%83%98-%83%83%90%83-%83%83%90%83%9A%83%98-%83%83%90%83.html

ჩემი დაბადების დღე იყო. მე არ მიყვარს ეს დღე, ან იქნებ ვთვლიდი, რომ ამ დღეს არ ვუყვარდი მე. ამ დღის არსებობა უმნიშვნელო მგონია.

იმ დაბადების დღესაც ჩვეულებრივ სამგლოვიარო განწყობა მქონდა. ჩემს დეიდაშვილებს არ გავყევი წვეულებაზე, სახლში დავრჩი. ჩემს კომპიუტერთან, ყავასთან, სიგარეტტან. ბოლოს და ბოლოს ჩემს დაბადების დღესთან დავრჩი პირისპირ. ველოდებოდი როდის შემოვიდოდა, რომ მეკითხა, ბევრი რამ მეკითხა და პასუხებიც მომესმინა.

ეს დაახლოებით ის პერიოდია კომპიუტერი რომ უმრავლესობას არ აქვს და სიტყვა სკაიპი სხვა სიტყვასთან ასოცირდებოდა. თორმეტს წუთები აკლდა კარზე ზარმა, რომ დარეკა. მეგონა ჩემი დეიდაშვვილები დაბრინდნენ და მეწყინა. გავაღე კარი და იქ ძალიან მაღალი, მწვანეთვალება  მამაკაცი დამხვდა. ამიხსნა, რომ ზედა სართულის მეზობელი იყო, ჩემი დეიდაშვილი იკითხა. მერე მომიბოდიშა გვიანია, გაწუხებთ, მაგრამ ინტერნეტი დამჭირდა სასრაფოდო. მეც ნება დავრთე შემოსვლის. ის კომპიუტერს მიუჯდა, მე სიგარეტს მოვუკიდე და კუთხეში დავჯექი.მისგან მოშორებით.

თორმეტი საათიც გახდა, ჩემმა ტელეფონმა რეკვა დაიწყო, მე მადლობების გადახდა. სიმართლე გითხრა ისეთ ხასიათზე ვიყავი, საერთოდ არ მინდოდა გავხსენებოდი ვინმეს, არც მოელოცა. იმ წამს ყველაფერი მეზარებოდა. თუმცა ვიცოდი ეს ყველაფერი მხოლოდ დილამდე გაგრძელდებოდა,მერე განწყობაც გამომიკეთდებოდა.

ბუნებრვია, ჩემი ქერა, მაღალი, მწვანეთვალება მეზობელიც (სულაც არ იყო სიმპატიური)დაინტერესდა, რას მილოცავდნენ. არაფერთქო ვუთხარი, თმცა არ მაცადა ტყუილის თქმა და მკითხა იუბილარი ხომ არ ვიყავი. რა თქმა უნდა მე დავენთანხმე, იმან გაიკვირვა მარტო რატომ ხარო, ან ასეთი სახით რატომ ხარო. მომილოცა, დამემშვიდობა და წავიდა.

თან გამიხარდა, რომ წავიდა, თან მეწყინა და არესად გამიფჭდა მისი ამ უზრდელური ჟესტით ხასიათი. თუმცა რა მინდოდა გაეკეთებინა არ ვიცი. უგუნებობას დავაბრალე.

ღრმად ამოვისუნთქე, მივუჯექი ჩემს ინტერნეტს და დავიწყე  ბოდიალი.

მოკალათებულიც არ ვიყავი კარზე ზარმა რომ დარეკა. ნამდვილად მოვიდნენთქო ვიფიქრე, კიდევ ერთხელ შევიკურთხე გულში და კარი გავაღე. კარებში კვლავ ჩემი ზედა მეზობელი შემრჩა. ხელში შოკოლადის ტორტი და კონიაკი ეჭირა. მკითხა შემოვუშვებდი თუ არა. სიმართლეს გეტყვი, გული ამიჩუყდა და შემოვუშვი.რატომღაც გამიხარდა.

მისარები ოთახისკენ წავიდა. თვალი გავაყოლე და ვიფიქრე: ჩემი დაბადების დღის საჩუქარიათო. რაღაც საპნის ოპერის დასაწყისს გავდა. დავსხედით დავლიეთ. ვისაუბრეთ. გავიცანით ერთმანეთი. ბევრი ვიცინეთ. მერე იმან მითხრა შემჩნეული მყავდიო. არ ვიცოდი აქ თუ ცხოვრობდიო. მერე მე ვუთხარი, ხო რავიცი მე არ მყავდი შემჩნეულითქო.

ამასობაში ჩემებიც დაბრუნდნენ, გაუკვირდაღ, მაგრამ შემოგვიერთდნენ და დალევა გავაგრძელეთ.

ჩემი დაბადებისდღის საჩუქარი მეორე დღესაც შემეხმიანა. საღამოს მყუდრო კაფეში დაგვპატიჟა. გვიანამდე ვსაუბრობდით, მე, ის და ჩემი გოგოები. უცნაურად მიყურებდა. სხვებს ესაუბრებოდა, აზროვნებდა, კამათობდა, მგრამ თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის.

დავიშალეთ. რატომღაც ისე მოხდა, რომ ჩემები სახლში ტაქსით წავიდნენ. ჩვენ ფეხით, მაგრამ მერე მარშუტი შევიცვალეთ.

მთელი ღამე ძველ თბილისში ვიბოდიალეთ. მეტროთი ვისეირნეთ. მემანქანე გავიცანით. მთელი რამე ერთ მუსიკას ვუსმინეთ. მთელი ღამე ქართული მენტალიტეტით გათვალისწინებული დისტანცია დავიცავით. მერე მეტეხტან დავჯექით. მტკვარზე ლექსები წავიკითხეთ.ქალაქობანა ვიტამაშეთ.თვალის გაშეშებაში შევეჯიბრეთ ერთმანეთს.მერე ჯეირანი გაგვახსენდა. იმ საღამოს რატომრაც მე ვიგებდი ყველა თამაშსს, ან მაგებინებდა.

ჩემი დაბადებისდღის საჩუქარი მომეწონა.მხიარული ტიპი აღმოჩნნდდა. მერე გათენდა და პირველივე ავტობუსს სახლში გავყევით. მე დავიძინე, მთელი დღე მეძინა. სასიამოვნოდ დაღლილი ვიყავი. მსუბუქი და მხიარული დღე იყო. თუმცა გასაანალიზებელიც, მაგრამ სიმართლე გითხრათ ამის სურვილიც არ მქონდა. არ მინდოდა დასკვნები დამედო. რადგან მაშინ მივხვდი, რომ ბედნიერება წამიერია და ის შეიძლება ნებისმიერ დროს განიცადო. რამდენჯერმე განიცადო. შენი ცხოვრება ამ წამის ფრაგმენტებისგან შეკრა და თქვა,რომ შენ იყავი ბედნიერი,მომავალი პერპექტივების გარეშე. თუმცა სულს ნამდვილად ამჩნევს სასიამოვნო გავლენას ეს ბედნიერებები. გაგრძელება? იქნებ ამის სურვილიც გამიჩნდდეს როდესმე.

http://www.myvideo.ge/?act=dvr&chan=rustavi2

ჩემი მეგობრის დღიურიდან 2

იმ დღეს მეგობრის დაბადების დღეზე გავყევი, ძალიან მთხოვა და უარი ვერ ვუთხარი. გამოვიპრანჭე, გავიღიმე, სარკეში ჩემი თავი დავარიგე, რომ ბედნიერი ღიმილი არ დამვიწყებოდა და გავყევი.
მივედით, გადავკოცნეთ მეგობრები და სუფრასთან დავსხედით, მამაკაცები ჭარბობდნენ გოგონებს. დალიეს ერთი ჭიქა, მეორე, მესამე…მე სახეზე ღიმილს არ ვივიწყებდი, სარკეში ხომ გავაფრთხილე ჩემი თავი, ღიმილი არ დამვიწყებოდა, ხოდა ვასრულებდი როლს.
მესამეს მეოთხე ჭიქა მოყვა, მეხუთე…ჯერ-ჯერობით რიგზე იყო ყველაფერი. მერე მანდილოსნები დაგვლოცეს. ჩემმაც დალია, თქვა, რომ ძალიან გაუმართლა მე რომ მიპოვა, თქვა რომ მე მისი ღერძი ვარ, თქვა რომ უნდოდა ას წელიწადს მეცოცხლა მასთან ერთად, თქვა, რომ ის უჩემოდ არაფერი იქნებოდა, თქვა, რომ ის ვალდებლი იყო მე ქალური ბედნიერება არ მომკლებოდა და ამაზე ის პირადად იზრუნებდა…
მერე კიდევ დალიეს, კიდევ…კიდევ და…მივხვდი, რომ მორჩა…
ყველაფერი აირია….ნასვამებმა ემოციები ვერ აკონტროლოს, სიტყვები ვერ გაარჩიეს ერთმანეთისაგან, სახეებს ვერ ცნობდნენ…ჭურჭელი უმიზნოთ დაფრიალებდა ოთახებში…ვინ ვის ეხმარებოდა, ვინ ვის ურტყამდა ვერ ვგებულობდი…გოგონების კივილიც მომესმა, თავიანთ მამაკაცებს ემუდარებოდნენ შეეწყვიტათ და ოჯახისთვის პატივი ეცათ..მე „ჩემის“ სახეს ვერც კი ვარჩევდი…არც ხმა მქონდა რომ მეყირა, მებრძანა, მეთხოვა მისთვის გაჩერებულიყო…ეს არც მინდოდა…ხესავით ვიდექი, თითქოს ქვად ვიყავი ქცეული და ვფიქრობდი, რომ ეს ბოლო იყო…რომ ეხლა მორჩა… ამ ფიქრებში მისი არაადამიანური სახე ვნახე. თვალები, რომელიც მხეცისას გავდა, მიყვირა წავედითო…არც მაშინ შემიცვლია გამომეტყველება.
მე ვუთხარი, რომ მარტო მივდიოდი სახლში, მის უმისოდ და სულ ესე ვივლიდი.
ესეც ჩემი ქალური ბედნიერება, მისი დალოცვა სიტყვები, რომელსაც ჩემთვის აფრქვევდა სუფრაზე და წესი, რომლის გარეშეც ის ვერ იცხოვრებდა. მე კი მასთან ვერასოდეს გავჩერდებოდი ამ წესით.
იმ საღამოს ალბათ ჩათვალეს, რომ მე ის კრიტიკულ დროს მივატოვე, ვერ გავუგე, ან მთვრალი იყო და რა მოხდა, მაგრამ…არც არაფერი არ მოხდა, უბრალოდ მერამდენედ?

ძალიან ლამაზია…

ძალიან ლამაზია…

რაც გინდათ დაარქვით

გამიხარდა, რომ კვლავ გამაჩნია სინდისის ქეჯნა, თუმცა ზოგჯერ მაოგნებს ჩემი სასიათი, რადგან იქ განვიცდი ხოლმე სინდისის ქენჯნას სადაც წესით არც კი უნდა მახსოვდეს, რომ ეს გრძნობა არსებობს. ჩემს შემთხვევაში ალბათ შეცოდება და არასწორ დროს არასწორი საქციელი გამოიწვევს ხოლმე ამას. თუმცა ესეა და რა ვქნა.
ჩემს ქალაქში, რომ საშინელი ნაცრისფერი დღეებია, ამაზე წინა პოსტში ვწერდი. მით უმეტეს, რომ ყოველი დღის გასვლა გვაახლოვებს ზამთარს. უფრო და უფრო მუქდება ყველაფერი.
სამსახურიდან 6 საათზე გამოვდივარ, ამ დროს კი სიბნელეა, ძალიან ყინავს, ქუჩაში მანქანები არ დადის, არც ხალხი და მგონია, რომ შუა ღამეა. ასე მომივიდა ორი დღის უკანაც.
მე და ჩემი თანამშრომელი წამოვედით სამსახურიდან, ის ნახევარ გზას მაცილებს ხოლმე ,(ასე გვიწევს) მერე მე მარტო მოვდივარ და ათას რამეზე ვფიქრობ. თუმცა იმ დღს ნახევრის ნახევარიც კი არ გვქონდა გავლილი, როდესაც ძალიან გაწვიმდა და გადავწყვიტე, ჩემს ისედაც შერყეულ ჯანმრთელობას, ცხოვრებში ერთხელ გავფრთხილებოდი და სახლში ტაქსით წამოვსულიყავი. მართლაც გამოვემშვიდობე ჩემს თანამშრომელ-მეგობარს, ის სხვა გზით წავიდა, მე კი გაჩერებულ ტაქსს მივადექი, სულ 5 ლარი მქონდა. ვკითხე რამდენად წამიყვანთქო, ადგილი ვუთხარი ( 5 კილომეტრში იყო ჩემი სახლი) სამი ლარი დამიფასა.
მე მეძვირა (ჩვენთან ტაქსებს, რომლებიც გამოძახებით გვემსახურებიან, ორ ლარად დავყავარ) კარი მივუკეტე და მობილური მოვიმარჯვე, იაფიანს გამოვოძახებთქო ვიფიქრე, თუმცა იგივე ტაქსისტმა კარი გამომიღო და წამოდი რამდენადაც გინდა წაგიყვანო, მე ვუთხარი, რომ სხვა ტაქსებს ორ ლარად დავყავდი, ისიც დამთანხმდა. ჩავჯექი ტაქსში და სახლისკენ წამოვედი, თუმცა გზაში რატომღაც ვიგრძნი, რომ ტაქსის მძღოლს ჩემი ამ საქციელით ღირსება შევულახე. ერთ ლარზე ვეწუწუნე, მაშინ როდესაც მე ამ ლარით ღირებულს ვერაფერს გავაკეთებდი, ის კი ვინ იცის, იქნებ პურს იყიდდა(ან არც იყიდდა) . ძალიან განვიცადე, სინდისი მქენჯნიდა და ტაქსის მძღოლს ვთხოვე , გაეჩერებინა მანქანა, მაშინ როდესაც სახლამდე კიდევ ნახევარი გზა მქონდა დარჩენილი და გარეთ საშინლად წვიმდა. მანაც გამიჩერა და მე ფეხით გამოვყევი სახლამდე გზას. იმას არ მოვყვები, როგორ დავსველდი და სახლში მისული როგორ მეჩხუბა დედაჩემი ტაქსს ვერ გამოყევიო, ან მამაშენისათვის დაგერეკა გამოგივლიდაო.
არავინ არ იცის ამით რა გავაკეთე, მაგრამ მე მივიჩნიე, რომ ამით რატომღაც სინდისს არ მივეცი ქენჯნის საშუალება და ტაქსის მძღოლის წინაშე ჩადენილი დანაშაული გამოვასწორე.