U n t i t l e d

როდესაც ბლოგის წერას დაგავწყვეტ, გავხსნი საწერ გვერდს და დავინახავ სათაურის ლისტს, ეგრევე მიქრება ბლოგის წერის სურვილი,

ჯერ კიდევ იმ დროიდან მოყოლებული როდესაც საგაზეთო სტატიებს ვწერდი მეზიზღებოდა სათაურის მოფიქრების პროცესი და ხშირად ამას სტატიის წერაზე მეტი დრო მიქონდა. ეხლაც ანალოგიურია, არ ვიცი პოსტებს რა სახელი დავარქვა და ვინაიდან ძალიან ხშირად ფიქრი მეზარება საერთოდ აღარ ვწერ პოსტს.

დღეს დიდი წვალების შემდეგ გამაღვიძეს. პირველი რაც გავაკეთე, ჩემი გასიეული ყბა მოვისინჯე და შენც არ მომიკვდე, არც კი ჩამცხრალა, შესაბამისად მკურნალობის პროცესიც გადაიდო და ისევ ის საშინელი ანტიბიოტიკები უნდა ვსვა.

შემდეგ თანამშრომელმა დამირეკა, სამსახურში შუქი არ არის და სანამ არ მოვა არ მოხვიდეო, ეს ძალიან გამიხარდა, თან ჩვენთან წვიმს და წვიმაში ბოდიალი მზარება.

გუშინ ნიკო ნიკოლაძის კოშკშჲ მყავდა ჩემი კლუბის ბავშვები, ისეთი დახვეული შიდა კიბეები იყო, რომ ფეხები საშინლად დამეჭიმა და დღეს ძლივს წამოვდექი საწოლიდან, საწყალი ნიკო, ალბათ როგორ სტანჯავდა ეს კიბეები.

ხო, გუშინ ის ფრენდი ვნახე წინა პოსტშჲ, რომ ვყვებოდი და რატმღაც ვერ მოხერხდა, რომ მივსალმებოდი, ალბათ შემდეგ ორივე ერთმანეთს დავაბრალებთ ამას. სიმართლე გითხრათ ჩემი გასიებლი ყბით არც არავის ნახვის სურვილი არ მქონდა.

• დილა